बोलण्या-लिहिण्यामागे माझ्या मते एकाच हेतू

बोलण्या-लिहिण्यामागे माझ्या मते एकच हेतू - आपल्याला काहीतरी उत्कटतेने वाटत असते, ते इतरांना सांगावे.

.
.

Thursday 6 November 2014

बाल निसर्ग.

तिला घरात बसायचेच नव्हते म्हणून खरतरं आम्ही दोघी बाहेर पडलो. घरापासून ८-१० पावलांवर असलेला रस्ता ओलांडून पलीकडे गेलो. हा तसा बऱ्यापैकी हमरस्ता म्हणावा असा रस्ता, पण वाहनांची ये-जा अगदीच तुरळक असते. त्यामुळे ठकूबाई अगदी रमत-गमत चालल्या होत्या. पुढे थोडा उतार लागला. त्यावर नेटके दिसतील असे छोटे-छोटे दगड रचून पादचाऱ्यांची चांगली काळजी घेतली होती. एका-एका दगडावर एक-एक पाय ठेवत चालायला तिलाच काय मलाही मजा येत होती.

थोडे अजून पुढे जाऊन, रेल्वेलाईन खालून जाणार बोगदा पार केल्यावर मस्त दाट झाडी दिसायला लागली. त्यादिशेने अजून थोडं पुढे गेलो तर लहान मुलांचे आवाज येत होते म्हणून तसेच चालत राहिलो. जवळच शाळकरी मुलांना खेळता येईल असे पटांगण लागले आणि पलीकडे शांतपणे पसरलेले स्वच्छ-सुंदर-नितळ पाणीच पाणी.

डाव्या बाजूला मैदानी खेळ खेळण्यासाठी बरीच मोठी हिरवळ. त्याच्या दोन्ही टोकांना विस्तीर्ण वृक्ष. उजव्या बाजूला बसण्यापुरती थोडीशी हिरवळ, बॉल खेळण्यासाठी बांधलेली जाळी, लहान मुलांसाठी झोके,घसरगुंडी असे प्रकार, डबे खाण्यासाठी वेलींच्या मांडवाखाली लावलेले लाकडी टेबलं आणि लाकडीच बाक, पिण्याच्या पाण्याचा नळ असा सगळा थाट होता. २ वेगवेगळ्या शाळांचे २ वर्ग तिथे खेळायला आलेले दिसत होते. त्यामुळे परिसर अगदी गजबजला होता.

इतकी मुलं बघुनच ती हरखुन गेली होती. थोडावेळ झोका खेळली मग घसरगुंडी खेळायचा प्रयत्न केला, चढणे काही तिला जमेना कारण इथे वर चढायला नेहमीची शिडी नव्हती तर, सर्कशीत असते तशी लाकूड आणि दोरखंडाची शिडी होती. जी एका लाकडी मचाणावर घेऊन जात होती आणि त्याला घसरगुंडी जोडलेली.
पानगळीचे दिवस असल्याने झाडांच्या बुंध्याशी वाळलेल्या पानांचा खच पडला होता. हे दृश्य तिला नवीनच होते. त्यांची 'कुरकुर' तिला जाम आवडली. जोरजोरात पाय आपटत झाडाभोवती "गोल-गोल राणी" करून झाले. तळ्याकाठी जाऊन बदकं,हंस आणि इतर पक्षांचे निरीक्षण करून झाले. मुले बदकांना खायाला देत होती. प्रत्येक तुकडा आपल्याच चोचीत जावा यासाठी चाललेली बदकांची लगबग बघून एकदम खुश झाली. पायातले बूट भिरकावून हिरवळीवर उगीचच इकडून तिकडे आणि तिकडून इकडे धावून झाले. एकीकडे छोटी-छोटी रान फुल गोळाकरून आईच्या ओंजळीत साठवणे चालू होते. मुलांच्या खेळण्याच्या जागेत चिखल होऊनये म्हणून वाळू आणि पायवाटेवर बारीक खडी अंथरली होती. शाळेतली मुले त्यातले मोठे मोठे खडे तळ्याच्या पाण्यात टाकत होती. तिला पण मोह झाला, परवानगी साठी पटकन माझ्याकडे वळून बघितले. याआधी तिने फक्त 'नाहीच' ऐकले होते त्यामुळे पहिला खडा पाण्यात पडल्यावर आलेला 'डुबुक' आवाज ऐकून ती टाळ्या वाजवून हसायला लागली आणि मला म्हणाली 'आई, तू पण टाक'  :)

तिथेच पुढे बोटीचा धक्का होता, आणि त्याच्या पलीकडे थोडे आत शिरु पाहणाऱ्या पाण्यावर बांधलेला लाडकी पूल. त्यांची वेळ संपली म्हणून मुले परत जायला निघाली. पुलावरून जाता जाता अचानक चार-दोन मुले लाकडी पुलाच्या कठड्यावर चढून खाली पाण्यात उतरली आणि पाणी खेळू लागली. पाणी खूप खोल नव्हते आणि तळाशी बरेच दगड-गोटे पण होते. मुलांनी खेळले तरी चालेल असे स्वच्छ तर होतेच. त्यामुळे आमच्या ठकूबाई पण लगोलग सोयीचा मार्ग बघून पाण्यात उतरल्याच .....

आता मात्र खूप थकली. चिखल, माती, वाळू, पाणी, पाला-पाचोळा, पक्षी, झाड, फुलं सगळ अगदी अंगभर माखून घेऊन माझ्या बाजूला येऊन शांत बसली, दगडी कठड्यावर. बरोबर आणलेला खाऊ खाल्ला, नळाच पाणी प्यायली आणि अगदी तृप्त मनाने म्हणाली 'चल, घरी जाऊ'.

माझ्या बालवयातला एखादा सुट्टीचा दिवस घेऊन जर त्याचे वर्णन लिहिले तर इतकाच भरभरून, अगदी याच्याशी मिळता जुळताच निसर्ग त्यातही नक्कीच भेटेल. पण आमच्या दोघीत जवळ-जवळ चार पिढ्यांचे अंतर असताना तिच्या बालपणी तिला पण तो तसाच मनसोक्त उपभोगायला मिळेल अशी आशाच नव्हती

...... पुढील आयुष्यात 'तुमच्या पुढे काय वाढून ठेवले आहे' हे सांगता येत नाही असे सगळेच सांगतात. इथे येताना खरच कल्पनाही केली नव्हती असा देखण्या संपन्न निसर्गाचा पसाराच पसारा तिच्या बालपणाच्या अंगणात वाढून ठेवला असेल. :)

- Arati Awati.

No comments:

Post a Comment

Note: only a member of this blog may post a comment.