स्वप्न.

बरेच वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे. अचानक एका मैत्रिणीचा फोन आला, 'घरी आहेस का ? येऊ का गप्पा मारायला ?'

'जेवायलाच ये, पोळ्याच करते आहे. भाजी तयार आहे' - मी.

१० मिनिटात ती आलीच. बरोबर तिचा २ वर्षाचा मुलगा पण होता.  लहान मुलांच्या 'खास' सवयीप्रमाणे, माझ्या घरात आल्या आल्या त्याला भूक लागली आणि तो काहीतरी खायला मागू लागला.  त्यावेळी माझ्याघरी कोणी लहान मुल नसल्याने, 'खाऊ' असा काही नव्हता. मला प्रश्नच पडला, याला द्यावे तरी काय ?

'भात लाऊ का पटकन ?' मी मैत्रिणीला विचारले.
 
ती म्हणाली, 'भाजी-पोळी' तयार आहे ना, मग दे भाजी-पोळीच'.
 
मी थोडी घुटमळले पण मग पोळीचे छोटे-छोटे तुकडे आणि बरोबर गवारीच रस्सा असे एका छोट्या ताटलीत घेऊन, ताटली त्याच्या समोर ठेवली.
 
भिंतीला टेकून, मांडी घालून बसून त्या एवढ्याश्या जीवाने भाजी-पोळीचा चट्टामट्टा केला.

त्यावेळी मी आई नव्हते पण मुलांच्या खाण्यापिण्याच्या तक्रारी असणाऱ्या चिक्कार आया अवती-भवती होत्या. त्यामुळे मला खूपच कौतुक वाटले. सहजच मनात विचार आला 'माझे मुल पण असेच असले पाहिजे, जे आईने दिले ते मनापासून खाणारे'. पण हे तेवढयापुरतेच.

मधे एकदा चवळीच्या शेंगांची रस्साभाजी केली होती. १६ महिने, १५ दिवसांच्या माझ्या छकुलीने मांडी घालून बसून, ताटलीत दिलेल्या पोळी-भाजीचा स्वहस्ते चट्टामट्टा केला.

नजरेआड गेलेली स्वप्नपण अशी कधीतरी अचानक पूर्ण होतात. नजरेसमोर बांधून ठेवलेली तर होणारच .......
[त्याबद्दल पुन्हा कधीतरी]